Sugarcane

Zelfverzekerd trek ik aan de noodrem. De deuren gaan open en een ijzige kou betreedt de trein. "Vreemd...." Zo koud was het toch niet toen ik opstapte?\n\nSamen met de oude man en het kleine meisje stap ik uit de trein. We zien andere mensen hetzelfde doen. Chaotisch belt, praat en discussieert iedereen door elkaar heen. "Is er soms een terroristische aanslag aan de gang, haha?" zeg ik op een sarcastische toon. Nog steeds niet wetend waar alle paniek nou eigenlijk vandaan komt. \n\nDe oude man grinnikt even, maar trekt zijn gezicht gelijk strak als het kleine meisje hem streng aankijkt. Alsof ik iets totaal ongepast heb gezegd. Vreemd, ik moet wel een heel bijzonder omroepbericht hebben gemist.\n\nPlotseling horen we een felle schreeuw ergens aan het vooreinde van de trein. Het was zo'n schreeuw die regelrecht uit een film kwam. Niet zoals ik er zelf ooit een gehoord had. \n\nIk tik de man aan om te gaan kijken en samen lopen we naar de voorste coupe. De mensenmassa blokt onze zicht, maar de totale stilte verraadt dat er iets bijzonders aan de hand is. \n\nNog een schreeuw. Nu nog harder. De [[chaos|chaos2]] wordt groter.

"Hey, hoor je niet wat er aan de hand is?" spreekt het meisje me toe. Ze klinkt wat paniekerig en tegelijkertijd aanhankelijk. Ik voel me er een beetje ongemakkelijk bij. \n\n"Uuuuh nee" stamel ik, terwijl ik zoveel mogelijk mijn best doe niet gechoqueerd over te komen. "Vertraging zeker?" \n\n"Nee, er zijn meerdere mensen voor de trein gesprongen. We moeten eruit!." Ik wend me met een vertrokken gezicht tot de oude man. Die knikt instemmend. \n\n"Wat moeten we doen?" vragen ze beiden in koor. \n\n"Alsof ik dat weet" denk ik me in. Zie ik er uit als iemand die zich vrijwillig wil opstellen als een held? \n\nDesondanks draai ik mijn hoofd heen en weer als een echte leider. Rondkijkend in het treinstuk. Het trekken aan de [[noodrem]] is nu misschien eindelijk verantwoord? Of op zoek gaan naar de [[conducteur]]? Die weet vast wel een oplossing. Misschien is er namelijk wel gewoon helemaal niks aan de hand. \n

Door mijn koptelefoon klinken de schaamteloze klanken van Miley Cyrus' Wrecking Ball. \n\nDe trein is net stil gaan staan en ik zie mensen gepaniekeerd op hun telefoon kijken. Een aantal anderen luisteren gefocust naar het omroepbericht.\n\n"Het zal wel", denk ik bij mezelf. Er is meer voor nodig dan een stilstaande trein om me mijn momentje tienermuziek te ontnemen. Drie ferme drukken op de volumeknop distantiëren me volledig van wat er in de trein gebeurd. \n\nPlots word ik aangesproken door twee mensen. Een [[klein blond meisje]] van een jaar of 14 en een [[oude man]], naar schatting een jaar of 50. Het lijkt alsof ze bij elkaar horen.\n\n

"Hey Bas, kun je iets schrijven over Twine?" \n\nOp het moment dat ik het Whatsappje van Gerard aanschouw sta ik in de drukke trein van Utrecht Centraal naar Amsterdam Amstel. Het is ongeveer 9 uur in de morgen, koud, en naar alle waarschijnlijkheid kom ik te laat op school. Misschien ben ik gewoon chagrijnig, maar ik voel een klotedag aankomen. \n\n"Wat is Twine in hemelsnaam?" vraag ik me verbijsterd af. Mijn nieuwsgierigheid voor nieuwe fenomenen is gelukkig groot. Groter dan mijn verlangen om diezelfde avond gewoon lui op de bank te zitten. \n\n"Hmmm, iets voor het maken van interactieve verhalen?" is mijn reactie na een snelle Google-sessie, "kan ik eindelijk eens een keer een absurd [[horrorverhaal]] schrijven!"

Zelfverzekerd trek ik aan de noodrem. De deuren gaan open en een ijzige kou betreedt de trein. "Vreemd...." Zo koud was het toch niet toen ik opstapte?\n\nSamen met de oude man en het kleine meisje stap ik uit de trein. We zien andere mensen hetzelfde doen. Chaotisch belt, praat en discussieert iedereen door elkaar heen. "Is er soms een terroristische aanslag aan de gang?" zeg ik op een sarcastische toon. Nog steeds niet wetend waar alle paniek nou eigenlijk vandaan komt. \n\nHet meisje geeft me een lichte stoot. Alsof ik iets totaal ongepast heb gezegd. Ook vreemd, ik had niet het idee dat onze korstondige relatie al ver genoeg was voor een corrigerende stoot. \n\nPlotseling horen we een felle schreeuw ergens aan het vooreinde van de trein. Het was zo'n schreeuw die regelrecht uit een film kwam. Niet zoals ik er zelf ooit een gehoord had. \n\nIk tik het meisje aan om te gaan kijken en samen lopen we naar de voorste coupe. De mensenmassa blokt onze zicht, maar de totale stilte verraadt dat er iets bijzonders aan de hand is. \n\nNog een schreeuw. Nu nog harder. De [[chaos]] wordt groter.

"Heb jij het gehoord?" vraagt de man me op een ongemakkelijke, maar gemoedelijke toon. "Uuuuh nee" stamel ik, nog een beetje beduusd van mijn plotselinge terugkomst in de realiteit. "Vertraging zeker?" \n\n"Er werd net omgeroepen dat er meerdere mensen voor de trein zijn gesprongen. Ik denk dat we uit moeten stappen." Ietwat verwonderd wend ik me tot het meisje. Die knikt instemmend. \n\n"Wat moeten we doen?" vragen ze beiden in koor. \n\n"Alsof ik dat weet" denk ik me in. Zie ik er uit als iemand die zich vrijwillig wil opstellen als een held? \n\nDesondanks begin ik actief rond te kijken in het treinstuk. Op zoek naar oplossingen. Het trekken aan de [[noodrem|noodrem2]] is nu misschien eindelijk verantwoord? Of op zoek gaan naar de [[conducteur]]? Die weet vast wel een oplossing. Misschien is er namelijk wel gewoon helemaal niks aan de hand.

Ik ren op de vrouw af en schop haar van de man af. Ik verbaas me over mijn agressie. Ik deed nog nooit iets heldhaftigs en nu deed ik iets wat ik voorheen alleen in films zag. Of speelde in een game. \n\nDe paniek had nu ook mij bereikt. Wat moest ik doen? De man schreeuwde doodsangsten uit en probeerde met alle macht zijn eigen bloeden te stoppen. Ik hurkte op de grond en deed een poging hem te kalmeren. Ik besefte me dat het bloeden gestopt moest worden, maar de man leek zich niet bewust van mijn aanwezigheid. Ook het meisje deed haar best de man te helpen. Ze had haar sjaal al afgedaan en wilde dat gebruiken als verband. Het hielp niet, de man leek volledig afgezonderd van de wereld. \n\n"Waar is die vrouw gebleven?" roep ik naar het meisje. Ze had een lichtblauwe jas aan en donker haar. Die moest opvallen. Desondanks zag ik niks. \n\nAls ik me weer richt op de man hoor ik ineens een woeste grom achter me. Ik draai me om en zie de vrouw staan. Grommend en in een diepe trance. Het bloed rondom haar mond drupt naar beneden en kleurt haar blauwe jas. [[Mijn verstand]] vertelt me weg te rennen, [[mijn gevoel]] vraagt me te blijven staan. De man en het meisje rekenden op me. \n

Mensen struikelen over elkaar heen. Sommigen springen terug de [[trein]] in. Anderen rennen de [[weilanden]] in. \n\n"Wat gebeurt er hier in hemelsnaam?" schreeuwt het meisje. Ze is doodsbang. Ik neem het meisje bij de hand en roep tegen haar dat ze me achterna moet lopen.

Gamer.nl horrortwine

Ik besluit het treinstuk uit te lopen. Op zoek naar een conducteur of beveiliger om ons bij de hand te nemen. Zo iemand zal vast wel weten wat er aan de hand is. Midden op een spoor de trein uit moeten stappen is namelijk wel erg zeldzaam. \n\nIn de volgende treincoupe is het al meteen raak. Te midden van een aantal bezorgde, zeurende en paniekerige mensen staat een conducteur zijn best te doen om iedereen te kalmeren. Tegelijkertijd wacht hij op antwoord vanuit zijn walkie talkie. Het ziet er een beetje knullig uit. Bijna zielig. Als er iets ergs aan de hand zou zijn, dan zou deze persoon niet de held in het verhaal worden. \n\nIk draaide me om richting het meisje en de oude man."We zien wel wat er gaat gebeuren" reageerde ik een beetje nonchalant op hun serieuze blik. "Was het echt [[zo erg]] wat er werd omgeroepen?"

Geen slim idee, besef ik me gelijk. De mensenmassa is vastgelopen en mensen die erin willen verdrukken de mensen die eruit willen. Mensen schreeuwen om hulp. Bang om geplet te worden, maar ook bang om weer naar buiten te moeten. \n\nIk heb geen keus. Het kleine meisje en de oude man kunnen dit nooit overleven. Naar de [[weilanden]] rennen is de enige optie.

Mensen struikelen over elkaar heen. Sommigen springen terug de [[trein]] in. Anderen rennen de [[weilanden|weilanden2]] in. \n\n"Wat gebeurt er hier in hemelsnaam?" schreeuwt het meisje doodsbang, terwijl ze zich vastklampt aan de oude man. "Ik heb geen flauw idee" is mijn snelle antwoord, waarna ik ze vraag achter me aan te lopen.

Ik ren richting de weilanden. Weg van de mensenmassa. Ik wil zo snel mogelijk naar een rustige plek en uitzoeken wat er aan de hand is.\n\nKort achter ons horen we gegrom. Ik draai me om en zie een jonge vrouw op ons aflopen. Ik zie bloed rondom haar mond, verscheurde kleren en vooral haar vuurrode ogen. \n\nWoest tackelt ze het meisje en valt ze neer op de grond. Het meisje verzet zich hevig, terwijl de vrouw naar haar nek probeert te bijten.\n\n"Kom op Bas, [[doe iets|doe iets2]]" praat ik mezelf moed in.\n\nDe vrouw hapt in de nek van het meisje. Het bloed spuit over haar gezicht. Het geschreeuw wordt erger. Was het al [[te laat|te laat2]]?\n\n

De vrouw rende op me af, woest en bloeddorstig. Ze tackelde me, maar ik wist met mijn onderarm haar bijtende mond van me af te houden. Het bloed uit haar mond spetterende over mijn gezicht. Met mijn knie gaf ik een stoot tegen haar ribben, waardoor ze naast me viel. Snel stond ik op en schopte tegen haar hoofd. \n\nDe vrouw stopte met bewegen. Mijn lichaam zat vol adreline en agressie, maar ook paniek en angst. Ik wende me weer tot de man en het meisje. Het meisje staarde met een hopeloze blik naar de man en huilde. De man lag dood op de grond. "Papa!" hoorde ik haar nog roepen. \n\nIk hielp het meisje omhoog. "Sorry..." was het enige dat ik uit mijn mond kon krijgen. In de nabije verte zagen we dat de trein weer begon met rijden. In onze hectische poging de oude man te helpen hadden we niet door wat daar aan de gang was. We hoorden schreeuwen en een met bloed besmeurde trein. Zowel van binnen als van buiten. Langzaam reed de trein uit ons zicht. \n\nIk keek op mijn telefoon. Gerard had me nog gewhatsappt. Of ik de artikelen over Twine volgende week in kon leveren.

De vrouw rende op me af, woest en bloeddorstig. Ze tackelde me, maar ik wist met mijn onderarm haar bijtende mond van me af te houden. Het bloed uit haar mond spetterende over mijn gezicht. Met mijn knie gaf ik een stoot tegen haar ribben, waardoor ze naast me viel. Snel stond ik op en schopte tegen haar hoofd. \n\nDe vrouw stopte met bewegen. Mijn lichaam zat vol adreline en agressie, maar ook paniek en angst. Ik wende me weer tot de man en het meisje. De man staarde met een hopeloze blik naar het meisje en huilde. Het meisje lag dood op de grond. "Mijn kleine meisje!" hoorde ik hem nog roepen. \n\nIk legde mijn hand op zijn schouder. "Sorry..." was het enige dat ik uit mijn mond kon krijgen. In de nabije verte zagen we dat de trein weer begon met rijden. In onze hectische poging het meisje te helpen hadden we niet door wat daar aan de gang was. We hoorden schreeuwen en een met bloed besmeurde trein. Zowel van binnen als van buiten. Langzaam reed de trein uit ons zicht. \n\nIk keek op mijn telefoon. Gerard had me nog gewhatsappt. Of ik de artikelen over Twine volgende week in kon leveren.

De situatie werd me te veel. Ik rende verder de weilanden in en hoorde achter me alleen maar een hectisch mengsel van gegrom en geschreeuw. De tranen vloeiden over mijn wangen. Ik had iets verschrikkelijks gedaan en ik schaamde me dood. \n\nEven verder op stopte ik. Volledig buiten adem. Ik draaide me om en zag in de verte de trein langzaam wegrijden. Het kon zijn dat ik te moe was om helder te zien, maar de trein leek volledig besmeurd met bloed. \n\nIk haalde mijn telefoon uit mijn zak. Zonder het me te beseffen zat mijn koptelefoon nog steeds om mijn nek. Ook de muziek galmde nog steeds zachtjes door. Gerard had me daarnaast nog gewhatsappt. Of ik de artikelen over Twine volgende week in kon leveren.

Voordat ze me antwoord konden geven horen we een felle schreeuw, ergens aan het vooreinde van de trein. Het was zo'n schreeuw die regelrecht uit een film kwam. Niet zoals ik er zelf ooit een gehoord had. \n\nBeduusd van de schrik valt er een ijzige stilte in de coupe. Er volgt nog een schreeuw. Nu nog harder. Buiten zien we een totale chaos ontstaan van mensen die op de een of andere manier naar buiten waren geraakt. \n\nHet meisje klampt zich vast aan de oude man. "Wat gebeurt er?!" vraagt ze in paniek. In de trein onstaat een chaos van massa die terug de trein in zijn gevlucht. Nog steeds weet ik niet wat er aan de hand is, maar het is zeker dat we eruit moeten. Voordat we geplet worden. \n\nHet lukt de conducteur om het raam open te breken. Snel vlucht ik samen met het meisje en de oude man de trein uit. De [[weilanden|weilanden2]] in.\n\n

Ik ren richting de weilanden. Weg van de mensenmassa. Ik wil zo snel mogelijk naar een rustige plek en uitzoeken wat er aan de hand is.\n\nKort achter ons horen we iemand om hulp schreeuwen. Het is de oude man. Ik draai me om, ren op de man af, maar voordat ik iets kan zeggen stop ik. De man wordt besprongen door een jonge vrouw. Ik zie bloed rondom haar mond, verscheurde kleren en vooral haar vuurrode ogen. \n\nHet meisje schreeuwt, de oude man schreeuwt en ik sta te trillen op mijn benen. "Kom op Bas, [[doe iets]]" praat ik mezelf moed in.\n\nDe vrouw bijt in de nek van de man. Het bloed spuit over haar gezicht. Het geschreeuw wordt erger. Was het al [[te laat]]?\n\n

Bas Bastiaans (Gamer.nl)

Ik ren op de vrouw af en schop haar van het meisje af. Ik verbaas me over mijn agressie. Ik deed nog nooit iets heldhaftigs en nu deed ik iets wat ik voorheen alleen in films zag. Of speelde in een game. \n\nDe paniek had nu ook mij bereikt. Wat moest ik doen? Het meisje schreeuwde doodsangsten uit en probeerde met alle macht haar eigen bloeden te stoppen. Ik hurkte op de grond en deed een poging haar te kalmeren. Ik besefte me dat het bloeden gestopt moest worden, maar het meisje leek zich niet bewust van mijn aanwezigheid. Ook de oude man deed haar best het meisje te helpen. Hij had zijn sjaal al afgedaan om te gebruiken als verband. Het hielp niet, het meisje leek volledig afgezonderd van de wereld. \n\n"Waar is die vrouw gebleven?" roep ik naar de man. Ze had een lichtblauwe jas aan en donker haar. Die moest opvallen. Desondanks zag ik niks. \n\nAls ik me weer richt op het meisje hoor ik ineens een woeste grom achter me. Ik draai me om en zie de vrouw staan. Grommend en in een diepe trance. Het bloed rondom haar mond drupt naar beneden en kleurt haar blauwe jas. [[Mijn verstand|mijn verstand2]] vertelt me weg te rennen, [[mijn gevoel]] vraagt me te blijven staan. Het meisje rekende op me. \n